Monday, June 20, 2016

The girl with the red spectacles.

I had buried this blog for the last 5 years. There were a couple of reasons why I did that. It was not a conscious decision in the first place. No, lack of time was certainly not a factor. In fact this was the period in which ( contrary to general perception ) I enjoyed the longest breaks of my life.

The one thing I took pride in my blog was that I was almost always truthful . Becoming an adult meant I no longer had that luxury. I found that my life began to move in directions which could have been ...ehh... slightly distasteful to an earlier self. An online, open diary no longer seemed like a prudent thing to keep. Another problem I faced was my life was increasingly getting entangled in the lives of others. This meant that maintaining online silence was my only defense against potential defamation cases.

Why now then ?? Well , I don't know if I can be entirely truthful even after all these years. But if I don't write about it now, these years of my life would go entirely forgotten. Some of these incidents would cease to produce the same tingling of emotions if I choose to pen it down at a later stage. Enough of an introduction I believe.

TCS LIFE

This was my first job.Even after six years , I can still feel the sense of relief of having dodged the "what after B tech ? " question. Irrespective of the fact that it was the most ordinary of jobs one could have amidst the software revolution, TCS occupies a special place in my heart.

We joined the company two days before the 2011 New year's eve. Foundational training for 2 days was at a place called Karappakkam in one of those mundane IT buildings you see along Chennai's IT highway- the OMR Road. Then we moved into ILP (Initial Learning Programme ) in a typical industrial area around Ambattur.

The transition from college life was never felt. Maybe all the initial training programmes are designed like that. I was living with some of my college friends- Prp, Aswin , Abhijith and Sabarish. Life was smooth. I made some great friends along the way.

Our training schedule had 2 parts. One was the general training which everyone had to undertake and the second a more specialised one (where you would be given Java, Mainframe, BIPM, testing etc ). My training partner in the first part was Nimi. She was the sweetest person you could ever come across . She treated me like a younger brother. Quite surprisingly I was also enjoying it. I have a thousand things to tell about her. But today is not the day.

This post is about another woman. I do not want to reveal her name at this point. Maybe, I'd do that later.

I met her on the very first day of induction. Though we didn't have much of a conversation, I must confess that I did notice her. She was attractive- not the one who gives butterflies in your stomach, but still pretty enough for me to make a mental bookmark on her. Aswin who was sitting some rows behind me did note that I was engaged in a conversation with some good looking girls. When he enquired about them, I quickly said I had already reserved the girl with the red spectacles. It was a casual joke- of the sort boys make before you can even spell joke.

But things took a rather fortuitous turn when the groups for the second part of the training was announced. Out of all those three hundred plus people present in the batch, this girl was to partner me. Quite the hand of providence- I started to feel! Even before this, we had become decent enough friends. But the new grouping accentuated the process. We were spending the whole day together and it was getting increasingly difficult for me not to fall for a girl who was witty, smart and pretty . Still , it was not until a weekend outing with her and Aswin that  I began to recognize my own feelings for her ( Curiously the moment of realisation happened in the same place where Mr Pavanayi fell to his death fighting detectives Dasan and Vijayan- Anna Park  . Now , did that mean something ? )

The problem with falling in love with a person with whom you spend a good part of your day is that you can not hide it well. I had always pictured that when I propose a girl , it would be in the most romantic way imaginable. But quite tragically, I revelaed my feelings for her through a mundane text message during a late night chat. She had the usual excuses ( I don't think anyone would want to hear them . It should suffice to know that she gracefully rejected my proposal ) Though I couldn't sleep that entire night , by morning, I realised that my hopes hadn't enirely burnt out . But I was never a very agrressive person. I felt that if I was patient enough, things might change.

And things did change. Change happened with her taking a decision to resign from TCS. She had some health issues which was getting aggravated by strenuous working hours at the company. I was kind of expecting her to resign too. In fact in my eagerness to show my 'selfless nature' , I myself had urged her to quit if she was finding it difficult. But when the decision was finally made, it jolted me heavily.

To my surprise, I realised that she was increasingly finding ways to spend time with me as the day of resignation drew near. One fine friday- two weeks before her resignation - she asked me if I could accompany her to Vellore where her friend had recently joined for M Tech.

(will complete this in another post... )

Thursday, March 31, 2016

പ്രകാശവർഷം

പ്രകാശവർഷം
അത് ദൂരത്തിന്റെ അളവാണത്രേ!
വർഷം കാലമല്ലേ ?
കാലമെങ്ങനെ ദൂരത്തെയളക്കും?
ഭൂമി അരവട്ടം
തിരിഞ്ഞാലേ
നിന്റെ നാട്ടിൽ
സൂര്യനുണരൂ ...
അതെ ,
ഇന്നു നമ്മൾ തമ്മിൽ
ഒരു പകലിന്റെ/ രാത്രിയുടെ
ദൂരം
...
ഭൂതകാലം
ഒരു തമോഗർത്തം പോലെ
നിന്റെ ഓർമകൾ
ഉള്ളിലേക്ക് വലിക്കുന്നു..
അതെ,
ചില ദൂരങ്ങൾ
കാലം കൊണ്ടേ അളക്കാനാവൂ ...
note: 1 light-year = 9460730472580800 metres !

Wednesday, January 16, 2013

അപ്പു 'വിവേക് നായര്‍ ' ആയ ദിവസം....


സാഹിത്യം പ്രചാരവേല ആയിരിക്കരുതെന്നു വിശ്വസിക്കുന്ന കൂട്ടത്തിലാണ് ഞാനും ... എങ്കിലും ചില സാമൂഹ്യ യാഥാര്‍ത്യങ്ങളെ പ്രതിഫലിക്കാതെ, ചില മാറ്റങ്ങള്‍ എങ്കിലും ആഗ്രഹിക്കാതെ നമുക്കൊന്നും എഴുതാന്‍ പറ്റില്ലല്ലോ....



                                   അപ്പു 'വിവേക് നായര്‍ ' ആയ ദിവസം....



ഗോപാലകൃഷ്ണന്‍ നായര്‍ അപ്പുവിനെ സ്കൂളില്‍ ചേര്‍ക്കാന്‍ പോകുന്ന വഴി രാജന്‍ മാഷടെ വീട്ടിലും ഒന്ന് കേറി... മാഷിന്റെ മകന്‍ വിനുവും അപ്പൂന്റെ അതേ പ്രായമാണ്... കളിക്കൂട്ടുകാര്‍. ഏത്  കുസൃതി ആണെങ്കിലും രണ്ടു പേരും ഒരുമിച്ചാണ്.. നാട്ടുകാരൊക്കെ ഇവരെ ജമ്പനും തുമ്പനും എന്നാണു വിളിച്ചിരുന്നത്.. ജമ്പന്‍ ആര് തുമ്പന്‍ ആര് എന്നാ വഴക്ക് ഇത് വരെ തീര്‍ന്നില്ലെങ്കിലും ആ വിളി രണ്ടു പേര്‍ക്കും ഇഷ്ടമായിരുന്നു....



" മാഷേ ഇതുവരെ റെഡി ആയില്ലേ...? ഇനീം വൈക്യാല് സ്കൂളില് തെരക്കാകും... ഇപ്പൊ ഏറങ്യാലു അഡ്മിഷന്‍ കഴിഞ്ഞു പിള്ളേരെ സ്കൂള് മുഴുവന്‍ നടന്നു കാണിക്കാന്‍ നേരം കിട്ടും... "

" ആ പോകാമെടോ ... 9ന്റെ ' സംഗീത ' വരാന്‍ 8:45നു പോയി നിന്നിട്ട് കാര്യമില്ലല്ലോ.. എന്തായാലും ഇറങ്ങാം... ഞങ്ങള്‍ ആയിട്ട് വൈകിക്കണില്ല "

അപ്പൂനെ കണ്ടതും വിനോദിന് ഉത്സാഹമായി... (വിനോദ്- വിനുവിന്റെ സ്കൂളില്‍ ഇടാനുള്ള പേര്... ഈ പേര് കേട്ടതും 'വി ' യില്‍ തുടങ്ങുന്ന പേര് തന്നെ തനിക്കും വേണമെന്ന് അപ്പു... 'വിഡ്ഢിക്കുശമാണ്ടം ' എന്നായാലോ എന്ന് ചേച്ചി രാധിക.. അത്രക്കും വേണ്ട മൂന്നക്ഷരം ഉള്ളത് മതീന്ന് വീണ്ടും അപ്പു... അങ്ങനെയാണ് അവസാനം വിവേകില്‍ എത്തിച്ചേര്‍ന്നത്..)



അങ്ങനെ വിനോദും  വിവേകും കൈകള്‍ കോര്‍ത്ത് തലേ ദിവസം വിനോദ് കരഞ്ഞൊപ്പിച്ച ഡയറി മില്‍ക്കും  പങ്കു വെച്ച് ബസ് സ്റ്റൊപിലൊട്ടു  ഓടിച്ചാടി പോയി...

മാഷും ഗോപാലന്‍ നായരും ഇന്ഫ്ലെഷനും സിറിയന്‍ യുദ്ധവും കൊറിച്ചു കൊണ്ട് പിന്നാലെയും..

സംഗീത കൃത്യസമയത് തന്നെ എത്തി., സ്കൂളിലം നേരത്തെ എത്തി...ആരും വന്നു തുടങ്ങിയിട്ടില്ല, ഹെഡ് മാസ്ടരുടെ  റൂം തുറന്നിട്ടും ഉണ്ട്.. ഗോപാലന്‍ നായരും രാജന്‍ മാഷും ഒരു ചിരി കൊണ്ട് പരസ്പരം അഭിനന്ദിച്ചു.. കേന്ദ്രകഥാപാത്രങ്ങള്‍ ആയ അപ്പുവും വിനുവും ആകട്ടെ ഇതൊന്നും തങ്ങളെ ബാധിക്കുന്ന കാര്യമല്ല എന്നവണ്ണം അപ്പുവിന്റെ പുതിയ കുപ്പായത്തില്‍ അനാവശ്യമെന്ന് അവര്‍ക്ക് തോന്നിയ ഒരു ബട്ടന്‍ പൊട്ടിക്കാനുള്ള ശ്രമത്തിലായിരുന്നു...



രാജന്‍ മാഷെ കണ്ടതും ഹെഡ് മാസ്റെര്‍  ഗംഗാധരന്റെ സ്വതവേ പ്രസന്നമായ മുഖം കൂടുതല്‍ വിടര്‍ന്നു...

"ഓ  രാജന്റെ മോനേം എനിക്ക് പഠിപ്പിക്കാന്‍ പറ്റും എന്ന് വിചാരിച്ചില്ല..."

"ആഹാ...അപ്പൊ ഹെഡ് മാഷാനല്ലെ ഇപ്പൊ ഒന്നാം ക്ലാസ്സില്‍ പഠിപ്പിക്കുന്നെ?" :P



"താന്‍ ഒന്ന് പോടോ... ക്ലാസിലിരുന്നാലെ  കുട്ടികളെ പഠിപ്പിക്കാന്‍ പറ്റൂ എന്നുണ്ടോ? അവര്‍ വീട് വിട്ടിറങ്ങിയാല്‍ തന്നെ പുതിയതോരോന്നു പഠിച്ചു തുടങ്ങും.... മറ്റുള്ളവരോട് പെരുമാറാന്‍.. ഒരു സമൂഹത്തില്‍ ജീവിക്കാന്‍..." (ഓപറേഷന്‍ ബട്ടന്‍ സ്ടാരിന്റെ അവസാന ഘട്ടത്തിലായതുകൊണ്ട് മുഖ്യ താരങ്ങള്‍ക്ക് ശ്രദ്ധിക്കാന്‍ പറ്റിയില്ല..)

"എന്റെ ഗംഗാരന്‍ മാഷേ  ഞാന്‍ ഒരു തമാശ പറഞ്ഞതല്ലേ... വേഗം പരിപാടി തീര്‍ക്കാം.."

"അതെന്താ രാജാ...തനിക്കും തുടങ്ങ്യോ രാഹൂന്റെം കേതൂന്റെം ഒക്കെ അസ്കിത..?"

"ഹഹ.. അതല്ല മാഷേ .. പെട്ടെന്ന് തീര്‍ത്താല്‍ സ്കൂള്‍ ഒക്കെ ഒന്ന് ചുറ്റിക്കാണിക്കലോ "

"ആ ശെരി ശെരി... ഇതൊന്നു ഫില്‍ ചെയ്തേക്കാം.. എന്താ മോന്റെ പേര്...?"

" വിനോദ്.... വിനോദ് രാജന്ന്നിട്ടോ "

"എന്താ ഗോപാലകൃഷ്ണാ തന്റെ മോന്റെ പേര്?"

"വിവേക്."

"അപോ വിവേക് ഗോപാലക്രിഷ്ണന്ന്നിടാലോ ?"

"അല്ല മാഷേ ... വിവേക് നായര്‍ എന്ന് മതി.."

ഓപറേഷന്‍ വിജയകരമായി പൂര്‍ത്തിയാക്കി ഇനി എന്ത് ചെയ്യും എന്ന് ശങ്കിച്ച് നിന്ന അപ്പു പെട്ടെന്നൊരു ചോദ്യം "അതെന്താ അഛാ അങ്ങനെ?"

"ഓ അതോ...അത് മോനെ... അത് നമ്മടെ ജാതിപ്പേര്‍ ആണ്... നമ്മള്‍ ഒക്കെ സാധാരണ അതാണ്‌ ചേര്‍ക്കാര് .."

"അപ്പൊ... വിനൂന്റെ പേരിന്റെ കൂടെ അതില്ലല്ലോ... അവര്‍ക്ക് ജാതി ഇല്ലേ?"

"അങ്ങനെ അല്ല മോനെ... ചെലര് അച്ഛന്റെ പേര് ചേര്‍ക്കും.. ചെലര് ജാതിപ്പേര് ചേര്‍ക്കും.. അത്രേ ഒള്ളൂ "

സംശയം തീരാതെ അപ്പു രാജന്‍ മാഷടെ നേരെ നോക്കി.. "രാജന്‍ മാമനും ജാതിപ്പേര് ഇട്ടാ മതി... "

" അങ്ങനെ അല്ല മോനെ... സാധാരണ ആയിട്ട് ഉയര്‍ന്ന ജാതിയില്‍ ഉള്ളവര്‍ ആണ് ജാതിപ്പേര് ചേര്‍ക്കുന്നത്.. "

ഇത്രേം നേരം ബട്ടന്‍ മൂക്കില്‍ ഇടാന്‍ ശ്രമിച്ചിരുന്ന വിനു അത് താഴെ ഇട്ടിട്ടു ചോദിച്ചു "അപ്പൊ നമ്മള്‍ താണ ജാതി ആണോ അച്ഛാ..?"

ഇതൊക്കെ കേട്ട് നിശബ്ദനായിരുന്നു ഗംഗാധരന്‍ മാഷ്‌ പെട്ടെന്ന് പറഞ്ഞു... "ഞാന്‍ പറഞ്ഞില്ലേ അവര്‍ക്ക് ജീവിതം പഠിക്കാന്‍ ക്ലാസ് മുറികളുടെ ആവശ്യം ഇല്ലാന്ന്... അങ്ങനെ ഒന്നുമില്ല മോനെ... ഈ ലോകത്ത് എല്ലാ മനുഷ്യന്മാരും തുല്യരാണ്... സ്വന്തം കാര്യം നേടാന്‍ വേണ്ടി പണ്ട് ആരൊക്കെയോ പറഞ്ഞു ഉണ്ടാക്കി വെച്ചിരിക്കുന്ന മണ്ടത്തരങ്ങളാണ് ഈ ജാതി ഒക്കെ... അതൊക്കെ ഇപ്പഴും വിശ്വസിക്കുന്നവര്‍ തങ്ങള്‍ മറ്റുള്ളവരിലും മെച്ചപ്പെട്ട ആരോ ആണെന്ന് കാണിക്കാന്‍ വേണ്ടി ഇപ്പഴും  അത് ഉപയോഗിക്കുന്നു... അങ്ങനെ ആണ് ഇപഴും നമ്പൂതിരിമാരും, നായന്മാരും, വര്‍മ്മമാരും ഒക്കെ നമ്മുടെ നാട്ടിലുള്ളത്... തനിക്ക് കീഴിലാണെന്ന് അവര്‍ വിശ്വസിച്ചിരുന്നവരുടെ ജീവിതങ്ങള്‍ ചവിട്ടി അരച്ചിരുന്നു എന്ന ഒരു പാരമ്പര്യം മാത്രമാണ് ഈ ജാതിപ്പെരിനു കൂടെ ഉള്ളതെന്ന് ഈ സുന്ദര വിഡ്ഢികള്‍ അറിയുന്നില്ല..."

ഇതൊന്നും മനസ്സിലാകാതെ വായും പൊളിച്ചിരുന്ന അപ്പുവിനേം വിനൂനേം നോക്കി ഗംഗാധരന്‍ മാഷ്‌ ഒന്നൂടെ പറഞ്ഞു..."കൊരങ്ങന്മാരില്‍ നിന്നാണ് മനുഷ്യന്‍ ഉണ്ടായതെന്ന് കേട്ടിട്ടുണ്ടോ?"

രണ്ടു പേരും ഉണ്ടെന്നു തല കുലുക്കി...

"മനുഷ്യനായപ്പോള്‍ കൊരങ്ങന്റെ വാല് ഇല്ലാണ്ടായി.... നല്ല ബുദ്ധി വളര്‍ച്ച ഇല്ലാത്ത മനുഷ്യര്‍ ഇപ്പഴും ഈ ജാതിപ്പെരെന്ന വാലും കൊണ്ട് നടക്കുന്നു..."

എന്നിട്ട് ഗോപാലന്‍ നായരെ നോക്കി പറഞ്ഞു... "എടോ ... തന്‍റെ അച്ഛന് ഇതൊന്നും അറിയില്ലായിരിക്കാം... അങ്ങനെ ഒരു കാലത്താണ് അദ്ദേഹം ജീവിച്ചിരുന്നത്... അതുകൊണ്ട് തന്നോട് പേര് മാറ്റാന്‍ ഒന്നും ഞാന്‍ പറയില്ല.. എന്നാല്‍ തനിക്കെങ്കിലും ഈ തെറ്റ് ആവര്തിക്കാതിരുന്നൂടെ? "





സുഹൃത്തുക്കളെ..... എനിക്കും ഇത്രയേ പറയാനുള്ളൂ... :)

Thursday, March 29, 2012

CAST(E) IN LOVE...

    There are many friends who over time, realise that you like to be left alone at times. They have the benevolence to accept that when you don't speak with them, it doesn't mean that'you are not in speaking terms with him anymore'- it simply implies that you prefer solitude for the present.

He is such a friend.

I say this so that you understand that he can understand people..he knows when to let someone leave and when to hold someone tight.

So it was no huge surprise for me, when, during one of our infrequent chats, he mentioned that he was going to marry this girl.

The surprise was that she was a muslim.

He ,as to be expected in such a case, belonged to a higher caste Hindu family.

And more surprising was the fact that he was still at his home, despite having announced his intentions some days back.The girl had also declared her plans to her family. Both sets of families responded with dead silence.



 The proclamation must have come as a rude shock to his parents. I feel sorry for them, for their conservative mind sets would definitely find it difficult to come to terms with this.



 Not that they are religious fanatics. Far from it, actually. These sensible, soft spoken people are among the nicest people I have come across. And it is not my intention to question their decision, whatever they are and whenever they come. But here I present my case and please have the patience to go through it.



COMMUNALISM

---------------------

Are you communal? are you a religious fanatic?

I doubt if even Dr Al- Zawahiri would like to nod in the affirmative.

OK, I will simplify the question.


Do you think that you religion is superior to others?

Still confused? Ehh?

Here is a scenario- Suppose you are my friend's (the lovestruck one, of course!) parent.
You have met this girl and so much impressed with her that you'd briefly wished if she had been a Hindu (and Nair)

NOw, would you stand in his way?

90% of the people will not permit him to marry her. NOt wholeheartedly anyway.



And I call them communal.



The major argument these people have is that inter- religious (by which I include inter-caste too) marriages has a higher chance of ending up in a divorce.

Yes, I agree.

 But why? Because they are mostly left to deal with all their crises by themselves. It is inane to imagine that arranged, intra-religious marriages do nut suffer from any such hiccups. But they have the support of both the families who could guide them through any quarrels.

So does that mean a proneness to fail is inherent in an IR marriage? That would be a very simplistic analysis of the situation. Provided with the same familial support and societal acceptance there is no reason why an IR marriage can not match an intra marriage.


The important thing here is to realise that the failure is not on the part of the poor couple, who having to fight a million social taboos would finally start blaming each other for all the misfortune, the failure is on the part of the parents who being brought on a daily dose of communalism tries to prescribe the same thing to the next generation.

What is communalism?

---------------------------
Communalism is built on 3 basic aspects.



1) A belief that the socio-economic-political aspirations of people belonging to the same

    religion are identical.

2) Two people belonging to different religion can not have the same aspirations.

3) Such aspirations are mutually exclusive and contradictory.

 Communalism spawns its ideals from these 3 false axioms. Axioms that, however innocuous though they might sound, espews venom that has poisoned half the men in the country and made the other half impotent.



The growth of communalism in India

 ----------------------------------------

"colonial history guaranteed the growth and economic domination of merchant money-lenders;

medieval history had guaranteed that they would be Hindus"

- Bipan Chandra (eminent historian)



The Hindu communalism began with the anti- cow slaughter in the 1880s.

 The cruel irony of the growth of communalism in India is that it was actually used by nationalist leaders to espouse a greater good. Even Tilak, second to none but Gandhiji in the contribution to the Independence struggle, is guilty of having resorted to religious symbols like Shivaji festival, Ganesh utsav etc. to awaken the spirit of unity and nationalism. Little did he know that decades later these very symbols would be invoked to depict India as a Hindu nation. Unlike Tilak, who was a staunch nationalist, the others who came after him were liberal communalists and then extremists. People like Lala lajpat rai, Madan Mohan Malavya etc, who even while accepting that there was a place for every religion in a free India were quick to pounce on every opportunity to flaunt their (what they thought) religious superiority.

A common, but nonethless effective argument of communalists is that they started their brand of religious propaganda as a defense against the attack by the other religion.


Like the eternal egg or hen question , it would be impossible and useless to ascertain the claims made by either group. Syed Ahmed khan,the founder of Aligarh university, and one of the outstanding Indians of the 19th century started his communal propaganda around the same time as that of the anti- cow slaughter campaign. And till 1937, Islamic communalism also went through a liberal phase which accomodated other religions too.


 But after 1937, communal passions turned viral, the 'divide and rule' policy adopted by the government contribting in no small measure. The British , right from the beginning of the 20th century had adopted a policy of appeasement towards communal parties.In fact, most of the demands raised by the Muslim League were accepted in the 'communal award of 1932'. M A Jinnah then realised that he was riding a political tiger. In order to survive, in order to stay relevant he had to ask for something more, something the congress had failed to read- and they demanded their piece of cake: Pakistan. Congress leaders who had failed to confront the communal disease head on, now had no chice but to accept the offer. The British left in a hurry, giving a notice period of just 72 days and a complex surgery to perform. There was not enough time. Thousands were butchered in Punjab and Bengal for being on the the wrong side of a line.

    There was only one person left who believed in the goodness of his people, someone who hoped that the mere division of land would not divide the hearts of people.

On January 30, 1948, Nathuram Godse snuffed out that hope.


Meerut,Bhagalpur, Mumbai, Ayodhya, Gujrat, Orissa... we have lost count.

Yes, we are losing the war too..


The Solution

-----------------

 1) Promote an educational system that harps on rationalism, And when you teach history,never shy away
    from  showing the excesses committed by all religions. Truth never contamintes. It is the distorted version
    that is poison.

 2) Mould leaders who can inspire people without having to resort to communal propaganda, who have the
    charisma to attack communal forces head on.

3) The third and final solution I have to offer might sound silly. But it is not. IN fact, it is the most effective and
    practical way of treating the communal cancer- promote IR marriages through tax concessions,
    reservations etc.
      - Eliminate the classes, adulterate the sectoral purity and there we have an India that is secular, not just in
        the preamble.



****************************************************



Thus we are back to where it all began.

My friend and his 'pernicious' love.

Well, I dont know how his story will eventually pan out. It is up to his parents to make the right decision and we shall all have to respect that choice.

But I hope and pray with all my heart that whatever they do, they give it a reasonable thought. If Akbar could do that in 16th century, why can't we do it in 21st?.

I hope they make a choice for a secular India.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

PS: So my love, 'my erstwhile dear', since it is so, I will have to be fed a different reason. And I propose to ask that question in 2 years time. Though the chances of you being unmarried at that time are...well, not worth a bet anyway, I intend to hope. And when I come, you will have to convince me with an answer that does not refer to caste and the like.

Love you dearest...and miss you. :)

Wednesday, March 2, 2011

I saw the Gingerbread man....


three kids and a park
one laptop that didn't work
ice creams and share-autos
a bus stop in the park
and on the way back
I saw the Gingerbread man.

Thursday, October 21, 2010

എ ടൈം-ലെസ്സ് ജേണി** / "എന്നാ പിന്നെ മലയാളത്തില്‍ പറഞ്ഞപോരെ?"

പ്രാഞ്ചിയേട്ടനും കണ്ടു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. ഇനിയിപ്പോ അടുത്തത് കാണണമെങ്കില്‍ പൂജ ഹോളിഡെയ്സ്  എത്തണം, അപ്പൊ അന്‍വര്‍ വരും. രണ്ട് തരക്കേടില്ലാത്ത പാട്ടും , മരുഭൂമിയിലെ കോട്ടും, അവന്ടപ്പൂപ്പന്‍ കൊടുത്ത തോക്കുമായിട്ടു അമല്‍ നീരദിന്റെ ടീം എത്തും. പണ്ടാരാണ്ട് പറഞ്ഞ പോലെ 'കൊച്ചി പഴയ കൊച്ചി അല്ലായിരിക്കും, പക്ഷെ ബിലാലിന് മാറ്റമൊന്നും വരില്ല '

ഹാ എന്തൊക്കെയാണേലും ഞാനതും പോയിക്കാണും .. എന്താന്നു ചോദിച്ചാല്‍ പൂച്ചയെ പറ്റി പറയണ്ട വരും- ചൂടുവെള്ളത്തില്‍ വീണ നമ്മുടെ പ്രോവേര്‍ബ്യല്‍ ക്യാറ്റ് . കാരണം ഒരബദ്ധം കൊണ്ടൊന്നും നമ്മള്‍ പഠിക്കില്ല . എന്തിനു തൊള്ളയിരത്തി  തോന്നൂറ്റൊന്പതെണ്ണം കാണിച്ചിട്ടും എഡിസന്‍ പഠിച്ചില്ല. പൂച്ച അടക്കമുള്ള സകല ജീവികളില്‍ നിന്നും നമ്മളെ മാറ്റി നിര്‍ത്തുന്ന ഈ വിശേഷ ബുദ്ധിയില്‍ മറ്റൊരു ബ്രില്ലിയന്റ്റ് ഐഡിയ തെളിഞ്ഞു വന്നു.- ഇന്ന് മുസിയത്തില്‍ പോയാലോ? മുസിയം എന്ന് പറഞ്ഞാല്‍ അല്ലറ ചില്ലറ മുസിയം ഒന്നുമല്ല- മുസിയം ഓഫ് കേരള ഹിസ്ടറി . അതും പ്രവേശന ഫീസ്‌ നൂറു രൂപ. ഇതെന്താ സ്വാശ്രയ കോളേജോ? ??

നൂറ് എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞാല്‍ ചില്ലറ സംഖ്യയല്ല . മുപ്പത്തി അഞ്ചു രൂപ വേണം ഹോട്ടല്‍ ആരോമയിലെ ഊണിനു. ഊണ് എന്ന് പറഞ്ഞാപോര..പയസമടക്കമുള്ള ഒരു ഗമണ്ടന്‍ സദ്യ!!
അതൊഴിവാക്കാന്‍ പറ്റില്ല . അത് കഴിച്ചു  കഴിച്ചു എന്റെ സിക്സ് പാക്കിന്  എന്തെങ്കിലും  പറ്റുമോ എന്നൊരു പേടി ഉണ്ട്.
പിന്നെ ആഴ്ച തോറും മൊബൈല്‍ റീചാര്‍ജ്. TIME-ഇല്‍ പോയിതുടങ്ങിയത്തിനു ശേഷം , ഇപോ ദിവസകൂലി സ്കീമാ... അപ്പൊ വീട്ടുകാരെ പറ്റിക്കാനും പറ്റില്ല...

എന്തായാലും ചില്ലറ വാരിപ്പെറുക്കി നൂറ് രൂപ ഒപ്പിച്ചു. അതും കൊണ്ട് പോയി ടിക്കറ്റ്‌ എടുത്തു. ഒറ്റക്കാണെന്നു പറഞ്ഞപോ കൌണ്ടെറില്‍ നിന്ന ചേച്ചിയുടെ മുഖത്ത്‌ അത്ഭുതം. അത്ഭുതം എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞാല്‍ ആ ഭാവത്തിന്‍റെ ഗ്ലോറിഫിക്കഷന്‍ ആകും. തൊണ്ണൂറു  ശതമാനം പരിഹാസത്തില്‍ പത്തു ശതമാനം അത്ഭുതം ചേര്‍ത്തുണ്ടാക്കിയ  സാമാന്യം നേര്‍പ്പിക്കാത്ത ഭാവം .....
നൂറിന്റെ നോട്ടു കയ്യില്‍ കിട്ടിയപ്പോ ചേച്ചി പറഞ്ഞു - "മുസിയം ഷോ തുടങ്ങുമ്പോ പതിനൊന്നു മണി ആകും (ഇപ്പോള്‍ സമയം ഒമ്പതര ), അത് വരെ ആര്‍ട്ട് ഗാലറിയിലും  ,
ഡോള്‍സ് ഹൌസിലും കേറിക്കോ.."
ഡോള്‍സ് ഹൌസോ? ?
പൊതുവിജ്ഞാനത്തില്‍ എന്റെ അത്ര വരുമെങ്കില്‍ നിങ്ങള്‍ മനസ്സിലാക്കിയേനെ 'എ ഡോള്‍സ് ഹൌസ്' എന്നാ പേരില്‍ ഒരു ഹെന്റിക് ഇബ്സേന്‍ നാടകം ഉണ്ടെന്നു.
ഹോ ആരോടെങ്കിലും പറയാന്‍ മുട്ടിനിക്കായിരുന്നു.
ഇപ്പൊ അശ്വാസായി!!
പക്ഷെ ഇവടത്തെ ഡോള്‍സ് ഹൌസിനു നാടകമായോ നാടകത്തിലോ കഥാപാത്രങ്ങളുമായോ വിദൂരബന്ധമില്ല. പേരിലുള്ള സാമ്യം തികച്ചും യാദൃശ്ചികം മാത്രം.
ഒരു വിശാലമായ ഹാള്‍ . അതില്‍ നിറയെ പാവകള്‍. സത്യം പറഞ്ഞാല്‍ നിരാശ തോന്നി.
ആ നൂറ് രൂപക്ക് എത്ര സമൂസ വാങ്ങിതിന്നാമായിരുന്നു ? പോട്ടെ അറ്റ്‌ ലീസ്റ്റ് രണ്ടു സിനിമ കാണായിരുന്നില്ലേ?? :(
കേറുന്നതിനു മുന്‍പ് 'ഫോട്ടോഗ്രഫി സ്ട്രിക്ടലി പ്രൊഹിബിട്ടെദ് ' എന്നെഴുതി വെച്ചിരുന്നതുകൊണ്ടു ഫോട്ടോ എടുക്കാന്‍ മറന്നില്ല . ഫോട്ടോ എടുക്കാന്‍ വേണ്ടി ഓരോന്നും സൂക്ഷിച്ചു നോക്കിതുടങ്ങിയപോള്‍ പതുക്കെ പതുക്കെ ഇഷ്ടപ്പെട്ടുതുടങ്ങി . ഇന്ത്യയിലെ ഓരോ സംസ്ഥാനത്തെയും വേഷവിധാനങ്ങലായിരുന്നു കൂടുതലായിട്ടും. പിന്നെ പ്രധാനകലരൂപങ്ങളും, അതുപോലെ മറ്റു ചില സംഗതികളും . പത്തു മിനിട്ട് തെകച് എടുക്കില്ല  എന്ന് വിചാരിച്ചിട്ട് ഞാന്‍ ഏകദേശം ഒരു മണിക്കൂറോളം എടുത്തു.

പിന്നെ ആര്‍ട്ട് ഗാലറി
ഒരു ശരാശരി  ഇന്ത്യക്കാരനെപ്പോലെ എന്റെ കലാപരിജ്ഞ്ജനം പരിമിതമാണ് . രണ്ടു ചിത്രകാരന്മാരുടെ പേര് പറയാന്‍ പറഞ്ഞാല്‍ കുഴപ്പമില്ല- രാജാ രവി വര്‍മ, എം എഫ് ഹുസൈന്‍ , മൂന്നമാതോരെണ്ണം പറയാന്‍ പറഞ്ഞാല്‍ ഞാന്‍ പറയും - പത്തില്‍ എന്റെ കൂടെ പഠിച്ച ആല്‍ഡ്രിന്‍.
എന്നാലും രണ്ടര മണിക്കൂര്‍ അവടെ ചെലവഴിച്ചു കഴിഞ്ഞപോ ഞാന്‍ ആരൊക്കെയോ ആയ പോലെ- ഒരു ബുദ്ധിജീവി ഫീല്‍ .
ചഞ്ഞും ചെരിഞ്ഞും നോക്കിയും ഒളിച്ചും പാത്തും ഫോടോ എടുത്തും കഴിഞ്ഞപ്പോ പല പെയ്ന്റിങ്ങ്സിനോടും ഒരു ആത്മബന്ധം പോലെ . ഉപോധ്യയമാരോടും ചാറെര്‍ജിമാരോടും  ഒക്കെ യാത്ര പറയാന്‍ ഒരു മടി.

ആ പിന്നെ ഒരു കാര്യം പറയാന്‍ വിട്ടു പോയി. ഇത്രയും നേരം ഞാന്‍ ഒറ്റക്കായിരുന്നു ആ ഗാലറിയില്‍ . അവസാനം മ്യുരല്‍ പെയ്ന്റിങ്ങ്സിന്റെ സെക്ഷനില്‍ കേറിയപ്പഴാ അയാളെ കണ്ടത്.
ഒരു ഒറിജിനല്‍ 916 കാരറ്റ് ബുദ്ധിജീവി - ഊശാന്‍ താടി, ജുബ്ബ, തുണിസഞ്ചി- ശരിക്കും ദൂരദര്‍ശന്റെ ഏതോ ടെലിഫിലിമില്‍ നിന്നും ചാടിയ ഒരാലെപ്പോലുണ്ടായിരുന്നു.
ഫോടോ എടുത്തു ഫ്രെയിം ചെയ്താലോ എന്ന് വരെ ഞാനാലോചിച്ചു .
പിന്നെ വേണ്ടെന്നുവെച്ചു.
ഈ സമയത്തിനുള്ളില്‍ മ്യുസിയത്തിനുള്ളില്‍ 2 ഷോ കഴിഞ്ഞിരുന്നു. അടുത്തത് ഒരു മണിക്ക് തുടങ്ങും. ഞാന്‍ വെയിറ്റ് ചെയ്തു. യോഗമെന്ന് പറഞ്ഞല്‍ ഇതാണ് യോഗം. കേറുന്നതിനും ഒരു പത്തു മിനിറ്റ് മുന്പ് ഒരു സ്കൂള്‍ ബസ്‌ വന്നു. - പത്തു നൂറ് പീക്കിരിപ്പിളെര്‍, ഏതോ ഇംഗ്ലീഷ് മീഡിയം സ്കൂളില്‍ നിന്നും പിക്നിക് വന്നതാ ... 3-ഇലോ 4-ഇലോ പഠിക്കുന്നവര്‍ ആയിരിക്കണം.
അവരുടെ ലീഡറെ പോലെ  തോന്നുന്ന ഒരുത്തന്‍ നേരെ എന്റെ അടുത്തേക് വന്നു.
"ആര്‍ യു  എ മലയാളി?"
ഞാന്‍: "യെസ് "
അവന്‍ : എന്നാ പിന്നെ മലയാളത്തില്‍ പറഞ്ഞപോരെ?
എനിക്കങ്ങു ചൊറിഞ്ഞു വന്നു. അവന്റെ ഒരു ഒടുക്കത്തെ ഇളി.
നീയൊന്നും എനിക്ക് പറ്റിയ ഇരയല്ലടാ ....ഹും...
ഞാനല്പം മാറി ഗേള്‍സിന്റെ അടുത്തേക് മാറി നിന്നു.
ഒരുത്തി വന്നു നമ്രശിരസ്കയായി എന്നോട് ചോദിച്ചു "സാര്‍, ഒരു ഡൌട്ട് ചോദിച്ചോട്ടെ ?"
ഹിഹി അപ്പൊ എനിക്ക് ശരിക്കും ബുദ്ധിജീവി ലുക്ക്‌ വന്നു ...അതാണല്ലോ ഇവള്‍ സാര്‍ എന്ന് വിളിച്ചത് . എന്ത് ചോദിച്ചാലും കേരളചരിത്രത്തിന്റെ ആഴങ്ങളിലേക്ക് ഇറങ്ങി ചെല്ലുന്ന മറുപടി കൊടുക്കാന്‍ ഞാന്‍ തീരുമാനിച്ചു...
ഞാന്‍: ചോദിച്ചോ മോളെ...
അവള്‍: ചേട്ടന് ലൈന്‍ ഉണ്ടോ?

ധര്‍മസംസ്ഥാപനാര്‍ത്ഥം ഭഗവന്‍ അവതരിച്ചത് മ്യുസിയം ഓപറെടരുടെ രൂപത്തില്‍ ആയിരുന്നു. "ഷോ തുടങ്ങാം "
ഞാന്‍ ഓടിക്കേറി ... കൂടെ കുറച്ചു ബോയ്സ് ആണ് കേറിയത്‌.
ടീചെര്‍മാരുടെ നിര്‍ബന്ധം കാരണം ഇംഗ്ലീഷ് കമ്മെന്ററി ആയിരുന്നു ഉണ്ടായതു. പാവം പിള്ളേര്‍ (ഇവനൊക്കെ ഇത് തന്നെ വേണം )- ഒരു കുന്തവും മനസ്സിലയിക്കാണില്ല.
അവര്‍ക്കാകെ രസം തോന്നിയത്   പഴശ്ശിരാജയെ  കണ്ടപോ ആയിരുന്നു - മമ്മൂട്ടിക്ക് ജയ്    വിളിച്ച് അവര്‍ അതാഘോഷിച്ചു.
പിന്നീട് കാര്യമായൊന്നും സംഭവിച്ചില്ല .
പോരുന്ന വഴിക്ക് അടുത്തുള്ള മില്‍മ ഔട്ട്‌ലെറ്റില്‍ നിന്നും ഐസ് ക്രീം കഴിക്കാനും മറന്നില്ല . :)

**
തലക്കെട്ടില്‍ ഉദ്ദേശിച്ചത് വേറെ ഒന്നുമല്ല ടൈം-ന്റെ ക്ലാസ്സ്‌ കട്ട്‌ ചെയ്തു പോയ യാത്ര എന്നേയുള്ളൂ... സമയത്തിന് അതീതമായ കാലത്തേക്ക് പോയി എന്നൊന്നും ഞാന്‍ ഉദ്ദേശിച്ചില്ല .....

Monday, August 30, 2010

When the CAT got ECLIPSEd...

CAT Registarion began yesterday. And even me, the laziest of CAT-hunters, couldnt resist the excitement. So I bunked a class(again!) so that I could register a suitable slot at the ealiest. A noble reason indeed! And you know what.! noble deeds are usually rewarded(ur mom was right!), and that too very swiftly...
The day began on a wrong note. I took the wrong bus(which was ok if i was going to TIME) and so I'd to alight at a slightly inconvenient stop. (For those of you familiar with ernakulam, read wrong route as Menaka route and right route as Padma route)
Sometimes,fate plays tricks on you (@ ammu: God does exist!!) so that you arrive at a particular place at a particular time.
And the tryst with destiny , or rather with,....hmm....let's call them Dixy and Doxy(for the sake of anonymity) happenend in front of Sunny Diamonds enroute to Axis Bank(which gave out the registration vouchers)
Dixy and Doxy, as most of you have rightly guessed, happen to be girls and also my classmates at TIME.The hand of destiny starts playing its moves before you starts suspecting its presence, before I got out at the inconvenient(which was actually,concenient) spot,before i even took the wrong bus and even before I woke up yesterday...
The first move(by the hand of destiny) was made when I met the same pair of girls at another Bank,buying another application form,each buying on behalf of somebody else... That is to say, I knew their names(I still have doubt as to who's Dixy and who's Doxy...but I knew they were dixy and Doxy). I have got to admit that I hardly know half the girls in my class by their names(being irregular has its downsides too!)
So now, the providence has thrown us together again. Now, the master magician sits back and checks what this guy can do. Does he take his chances? Am I wasting my time on this guy?

It was probably around this time that I got an inkling of his presence, maybe that thought boosted my confidence. Soon we were talking about totally random things while hundreds around us(in the queue) were discussing their mock CAT scores and other feline issues.

*not mandatory
(If you are only interested in the main story, you dont have to read this portion. But what happened was hilarious. A man walked briskly past us(while we were discussing the plight of Govindankutty), and suddenly his pants slid from where they were supposed to cling to... I thought for a moment that he was a stripper. So thought Dixy(or Doxy) too... But it turned out that the pants were actually part of his raincoat and he did have an intact pair of Jeans beneath that! So much for the aberration, now go back to the original story)

Wel,it'd suffice to say that I struck a chord with them and when at the end of 2-hr long queue they planned to go for ECLIPSE,they couldnt NOT ask me to join them.
again the roll of the dice! and I had to call quickly and call correctly!!

Me: I didnt' particularly like TWILIGHT and I havent watched NEW MOON, so what's the point...(dramatic pause)
Dixy/Doxy:I'll tell you the story (of New moon)if that's what prevents you... (pause again)
Me: My bro works at Ekm, and he has this curious habit of finding himself in theatres...(TRUTH!!)
Dixy+Doxy:Oho...so u r afraid!
Me(my pride hurt slightly): hmm....not really

By this time, two other girls(nameless classmates) had joined us (we'll call them Pepy and Popy). Now it seemed that all 4 were going for the movie. And here I am,still weighing my options (Bunking class is bad enough and add to it the gossip of bunking class with girls...)

Dixy/Doxy: Are you coming or not? now dont say we didnt call you...
Me: yeah, right(wot the hell!)...I am coming
(and it s here that the magician claps.. 'Bravo! dats my boy!!, he shouts)

now the first problem- how will we all go?-One autorickshaw solved the issue- Dixy on the lap of Pepy and Doxy on Popy and whatever remained, I took the half.
We reach the theatre, as expected, the show had already begun- but who cares anyway!

Now , we enter the hall and it's Dixy/Doxy who sits near me. Well,let me say one thing... Eclipse isnt the kind of movie you could watch with a girl(let alone with 4 girls!). Half the time Bella's on the screen,she kisses someone-either the vampire or the wolf(thank God they don't do something else!)
so there's some kinda tension all around. But there was no accidental brushing of the elbows, no careless meeting of the hands at the common armrest(In case somebody needed clarification :P) And everything went on smoothly, ie until the interval...
For the first time in my theatre-going experience, the villain entered during the interval! he was in the body of Jeby(anonymity not granted!!), another of my classmate,but belonging to the male category... I saw him going out during interval, I really hoped that the girls wouldn't note him....but his cap and and style of walking(even in the dim light) did not escape their eyes too..
Dixy/Doxy: dats,Jeby...right?
Me: I think,yes..

I felt like a man caught in a scandal, or like somebody who was going to ba caught, Sensing my tension, Dixy/Doxy says "call him if you want"
and I had to call him. If he was surprised(shocked) to see me,he concealed it well... He behaved rather casually with us. But his smile when we finally said good bye could mean only this (wait till we get back to the class...)
And the next class is on thursday...hope he catches a real strong bout of cold!(amnesia'd be better-but u knw, we cant have evrything we ask for!)

goodbye fiends!